De Oostenrijkse natuurmens Viktor Schauberger (1875-1958) en zijn sterke connectie met water. Geboren in een familie van boswachters kon hij uren bij een beek zitten dagdromen, zonder ooit verveeld te raken. Op een dag ontdekte hij dat hij zijn bewustzijn mee kon laten gaan met het water. Zijn bewustzijn verliet zijn lichaam, maar bij terugkeer kon hij zich de diepe inzichten die hij opgedaan had nog levendig herinneren..!
Op een koude wintermorgen baande de boswachter zich een weg door de hoge sneeuw, een fazant volgend naar diens paringsgrond. Daarbij vond hij plots een ijskoude, snelstromende bergbeek op zijn pad.
Op een ondiepe plek zette hij zijn stok in het water van deze beek, klaar om de sprong naar de andere oever te wagen, toen hij ineens -vanuit zijn ooghoek- pijlsnel iets zag wegschieten. Stroomopwaarts… Geïntrigeerd bleef hij staan. Na enkele minuten kwam de vis, want dat was het, weer terug, zette zijn bek open, en bleef onbeweeglijk stilstaan in het wild kolkende water van deze beek.
De stilstaande vis in het kolkende water…
“Hoe kan het, dat deze vis zo perfect stilstaat in dit woest-wilde water? En hoe is het deze vis überhaupt gelukt om de 60 meter hoge waterval omhoog op te zwemmen?”, vroeg hij zich verwonderd af. Diep in gedachten verzonken klauterde hij naar beneden waar de maan-beschenen waterval als vloeibaar metaal in het bassin stortte. Hij zag hoe zich hier vele forellen verzameld hadden, op weg naar de bron om te paren. Plots verscheen er een grote forel die de anderen verjoeg en in ellipsvormige banen rond de waterstraal begon te cirkelen.
Ineens werd de vis als door een onzichtbare hand opgetild en verdween in het midden van de straal. Enkele ogenblikken leek de vis verdwenen; toen zag de boswachter hem bovenaan met een sierlijke boog over de rotswand springen. Met een zwieper van zijn staart was hij verdwenen… Verbouwereerd bleef de boswachter achter.
Leermeester forel..
“Welke kracht op aarde kan dit bewerkstelligd hebben?”, vroeg Schauberger zich ontdaan af. In zijn research naar antwoord stuitte hij op de alchemistische werken en verhalen over wonderbaarlijke genezingen met magnetisch geladen water, geschreven/opgetekend door Anton Mezmer. Hierdoor begreep Viktor Schauberger dat er een magnetische kracht in het water schuiltgaat, die de vis/forel als een magneet omhoog kan zuigen. Hij begon te dromen van een hele nieuwe techniek die deze ‘forelkracht’ als toepassing zou gaan gebruiken. Kijk naar één van de schetsen van Schauberger hieromtrent:
De wet van Archimedes geschonden
Schauberger de boswachter, bouwde het apparaat dat hem beroemd maakte: de ‘Houtbaan’ uit 1924. Een kunstmatige beek waarmee Schauberger de transportkosten van gekapt hout tot maar één tiende terugbracht. Op onnavolgbare wijze liet hij zware stammen van wel 60 cm dikte op een laagje ‘geïmplodeerd’ water van maar 20 cm drijven.
Uit zijn visioenen wist hij dat het water zich door te meanderen oplaadt met een natuurlijke vorm van magnetisme. Deze magnetische kracht trekt de watermoleculen naar elkaar toe en maakt het water zo structureel dichter en daarmee draagkrachtiger..!
Volgens deze wet van Archimedes én de ‘Tweede wet van behoud van energie’, had deze transportbaan nooit mogen/kunnen werken.
Boswachter Schauberger sloot een deal met het grootste bouwbedrijf van Wenen. In totaal bouwde Viktor Schauberger 14 banen. Niet alleen in Oostenrijk, maar ook in Bulgarije, Bosnië en Tsjecho-Slowakije. Hoe deze houtbanen werkten bleef een raadsel, waarbij zelfs een bekende waterbouwkundig professor, door de regering op onderzoek uit gestuurd, er niet echt achter kon komen. Maar uiteindelijk begreep hij dat de boswachter door het water in bepaalde bewegingen te brengen, magnetisme in het water opwekte, dat de atoombindingen versterkte en het water in de glijbaan, hechter en draagkrachtiger maakte.
Op bezoek bij koning Boris
In 1929 had Viktor Schauberger een onderhoud met de koning van Bulgarije waar hij houtbanen bouwde. In het gesprek waarschuwde de boswachter de koning voor misbruik van de houtbanen. Kaalkap zou, zo zei de boswachter, uiteindelijk zelfs de voedselproductie in gevaar brengen. “Het bos is de wieg van het water. Bos betekent leven, woestijn betekent dood”, vatte de boswachter zijn punt kernachtig samen. Daarop verzocht de geschrokken koning Boris hem de drastisch gedaalde voedselproductie in het noorden van het land te onderzoeken.
Inderdaad bleek de landbouwproductie in het bosrijke noorden sterk gedaald ten opzichte van het uitgedroogde zuiden. Zijn intuïtie zei hem dat dit kwam door de mechanisatie van de landbouw en het vervangen van de traditionele houten ploegen door ijzeren ploegen; getrokken door zware stoomtractoren. “IJzer is een magnetisch metaal”, zei hij bij zichzelf, “dat de natuurlijke magnetische spanning van het grondwater ontlaadt. Het water stijgt daardoor niet krachtig genoeg meer omhoog tot in de uiterste toppen van de planten”.
Schauberger adviseerde de koning daarom proeven te doen, met niet-magnetische koperen of bronzen landbouwwerktuigen. Dus om politieke redenen werd het idee van Schauberger in de kast gelegd.
De Implosie van water
In zijn verder onderzoek stuitte hij op het werk van de Duitse natuurkundige Lennard, die óók onderzoek had gedaan naar de mysterieuze ‘waterval-elektriciteit.’ De spanning ervan stelde hij vast met een ‘Kelvin-generator’. Opgewonden bouwde Schauberger met zijn vriend doctor Winter deze Kelvin-generator na.
Het resultaat was verbluffend. Ze maten onverwacht grote elektrische spanningen en vergaapten zich aan onbekende magnetische lichtverschijnselen. “Het enige wat men hoeft te doen, is water in de juiste beweging te brengen!”, zei de boswachter tegen doctor Winter. “En die beweging is niet recht, maar krom!… Het water moet kunnen meanderen en kolken, anders sterft het, net als degene die het drinkt”.
Schauberger merkte op, dat waar nieuwe ijzeren waterleidingen gelegd werden, het aantal kankergevallen significant toenam. Om het probleem bij de wortels aan te pakken, ontwikkelde de boswachter een ‘bronwaterapparaat’. Daarmee zou de consument thuis, zijn eigen geneeskrachtige bronwater kunnen bereiden. Zoals bij al zijn vindingen, keek Schauberger eerst hoe de natuur het doet, om dit vervolgens zo goed mogelijk ná te bouwen.. Het bronwaterapparaat was dan ook een poging de cyclus van het regenwater in de bodem na te bootsen.
Gerijpt, magnetisch super-geladen water, stijgt tegen alle wetten van de logica in op naar de hoogste bergtoppen en voert de groeibevorderende magnetische spanning van daar naar de vruchtbare dalen. Het bronwaterapparaat werd een succes en ‘ziek Wenen’ stond in de rij voor het vitale water. Met medewerking van een aantal artsen deed Schauberger proeven op ongeneeslijk zieken, waarbij hij ze vrijwel stuk voor stuk genas. De artsen waren tegelijkertijd verbluft en gekrenkt. Toen uitlekte dat ‘de watertovenaar’ kwik in zijn bronwaterapparaat gebruikte, stuurde de Artsenij Bond de politie op hem af. En behalve de apparaten van Schauberger, namen deze agenten ook nog wat flessen voor eigen gebruik in beslag…!
De contouren van een nieuw type techniek
Begin jaren ’30 begonnen de inzichten van de boswachter zich steeds meer uit te kristalliseren tot een duidelijk concept, gebaseerd op de groeikrachten in de natuur – het natuurlijke magnetisme van het water. De boswachter bundelde deze inzichten in het boekje ‘Onze zinloze arbeid – atoomtransformatie in plaats van atoomsplijting’. Hierin suggereerde hij dat het Implosieproces gebruikt zou kunnen worden voor de aandrijving van bijvoorbeeld onderzeeboten. De ‘Forelmotor’ die de boswachter daarvoor ontworpen had, werkte net als de vis met zuiging aan de voorkant en druk aan de achterkant.
Deze druk en zuiging werden opgewekt door de impansie (implosie) en successievelijke expansie van het doorstromende water. Viktor Schauberger deed zijn best, de autoriteiten voor zijn natuurlijke techniek(procedés) te interesseren. Toch kwam de uitnodiging van Hitler in 1934 nogal onverwacht voor Schauberger.
Hitler had het boekje van Schauberger gelezen en was danig onder de indruk van de inhoud. In een bewogen gesprek probeerde de boswachter de nieuwe leider ervan te overtuigen Duitsland om te vormen tot een proeftuin voor zijn natuurlijke Implosietechniek. Want -zo verklaarde Schauberger- zonder deze techniek zou het ‘duizendjarige rijk’ van Hitler hoogstens 10 jaar duren! “Geef deze man wat hij nodig heeft om zich te bewijzen!”, beval Hitler. “Weg met de Joodse doodstechniek. Duitsland heeft een Germaanse übertechniek nodig!”
De boswachter krijgt het SIEMENS-laboratorium toegewezen..
En niet lang daarna, toverde hij, ten overstaan van een groep nazi-leiders, grote vonken en vreemde lichteffecten uit zijn extra grote Kelvin-generator. De nazi’s waren overtuigd, hoewel de meegebrachte wetenschappers, deze lichtverschijnselen probeerden af te doen als ‘onbetekenende fluorescentie-effecten’. Viktor kreeg bij Siemens een werkplaats en technici ter beschikking. Daar bij Siemens begon de 
boswachter met de bouw van zijn nieuwste Implosie-idee: een apparaat voor natuurlijke warmte en verkoeling – de ‘Klimator’.
Dit apparaat wekte door lucht-implosie natuurgetrouwe stralingen op, die het gevoel van warmte of verkoeling geven. Toen één van de ingenieurs het testrijpe apparaat in afwezigheid van de boswachter aanzette, smolt het ding binnen enkele seconden weg tot een plasje metaal. Volgens berekeningen moest dit bij een temperatuur van ongeveer 4000°C gebeurd zijn. Viktor Schauberger voelde zich verraden en zwoer nooit meer een stap in de Siemens-fabrieken te zetten.
Toen de nazi’s in 1938 Oostenrijk inlijfden, vond er een soort ‘zuivering’ plaats, waarbij politieke dissidenten en andere gekken ‘een spuitje’ kregen. Deze kans greep de bond van ingenieurs en organiseerden het dat de boswachter onder valse voorwendsels naar het ziekenhuis werd gelokt, waar hij op de krankzinnigenafdeling werd opgesloten. Met hulp van zijn intuïtie en een snelle actie van een invloedrijke kennis, kon de boswachter ternauwernood ontsnappen.
In het Derde Rijk
Tegen het begin van de oorlog kreeg de legertop ineens interesse in de zuigschroef voor onderzeeboten. Bij wijze van dienstplicht werd de boswachter opgeroepen een model te bouwen in een Weense onderzeebootfabriek. Volgens ooggetuigen rukte het gevaarte zich bij een test los van zijn zware verankeringsbouten en vloog dwars door het dak. De gealarmeerde Gestapo nam alle brokstukken en ontwerptekeningen in beslag en verklaarde het project geheim. Vanaf nu werd de boswachter continu in de gaten gehouden.
In de hoop hem de essentiële details van zijn implosietechniek te ontfutselen werd de boswachter eerst door het leger, later door de wapen-SS, in verschillende wapenfabrieken tewerkgesteld. Uiteindelijk eindigde hij met een team van 6 gevangenen in concentratiekamp Mauthausen, waar hij werkte aan de motor voor een ‘vliegende onderzeeboot’. Voortdurend balanceerde hij tussen vooruitgang en tijdrekken. Aangezien het een geheim programma was, zou hij zowel bij falen als bij succes gefusilleerd worden. Wonder boven wonder slaagde Schauberger erin te overleven zonder de cruciale details van zijn ontwerpen weg te geven.
Nieuwe kansen na de oorlog
De Amerikanen wisten precies wáár in het Derde Rijk aan geheime wapens werd gewerkt. Zij stuurden speciale ‘techplundertroepen’ voor de stoottroepen uit. Deze moesten zo mogelijk hele teams gevangen nemen en naar Amerika overbrengen. In deze ‘Operatie Paperclip’ werden duizenden Nazi’s naar Amerika overgebracht, waar ze, alsof er niets gebeurd was, verder werkten aan hun revolutionaire wapens.
Viktor Schauberger gold echter niet als meest belovend geval. Daarom werd hij in afwachting van een plan vastgehouden zodat hij niet in Russische handen zou vallen. Na bijna een jaar ‘kocht’ de boswachter zijn vrijlating door te beloven zich nooit meer met Implosietechniek bezig te houden.
Aangezien er na de oorlog grote voedselschaarste heerste besloot Viktor zijn talenten in te zetten voor de verbetering van de landbouw. Hij pakte het idee van de koperen landbouwwerktuigen weer op en deed in 1949 oriënterende proeven met studenten van de landbouwhogeschool in Linz. De resultaten waren zeer bemoedigend, al voldeden ze in geen geval aan de huidige wetenschappelijke normen. Op het oog leken de gewassen op de met koperen landbouwwerktuigen bewerkte akkers veel gezonder. De opbrengsten waren in enkele gevallen wel twee keer zo hoog als op de met ijzer bewerkte controlestroken. Toen de boswachter op het punt stond de koperen ploeg in massaproductie te nemen greep de geschrokken kunstmestlobby in. Met intimidatie sneden ze de boswachter de pas af.
De nu 65 jarige boswachter voelde zijn gezondheid verslechteren. Wat hem nog aan kracht restte wilde hij gebruiken voor wereldwijde bewustwording van de gevaren van kaalkap en het vergiftigen van de bronnen van het leven met volstrekt onnodige atoomenergie. Met zijn zoon Walter richtte hij in 1952 de milieuorganisatie ‘Groen Front’ op. Via de media oefenden ze druk uit op de politiek met slogans als: “Stuur de legers naar het groene front!” Het idee was om de legers bomen te laten planten in een poging de gezamenlijke vijand: wereldwijde woestijnvorming te bestrijden. Ondanks veel welwillende woorden gebeurde er politiek echter weinig.
Dat veranderde toen journalist annex vredesactivist Brandstätter het boekje ‘Implosie in plaats van Explosie’ uitbracht. Hierin propageerde hij Implosietechniek als alternatief voor atoomenergie. Ineens was de boswachter weer ‘in the picture’. Hij werd overspoeld met lucratieve aanbiedingen uit de internationale wapenindustrie. Om begrijpelijke redenen ging hij hier niet op in. Hij tekende daarentegen een contract met turbinefabrikant Voith voor de ontwikkeling van een ‘huisgenerator’ waarmee mensen thuis zelf ‘vrije energie’ zouden kunnen opwekken.
Nog voor het project afgerond kon worden werd de boswachter onder mooie voorwendsels naar Amerika gelokt. Eenmaal daar aangekomen met zijn zoon Walter, raakte hij ervan overtuigd dat ‘project Implosie’ in werkelijkheid een poging was de krachtigste waterstofbom ter wereld te bouwen. Daarop hield hij zijn mond stijf dicht. De Amerikanen bleken slechts bereid hem te laten gaan als hij al zijn patenten overdroeg aan het ‘Implosie-consortium’. Verslagen tekende de boswachter, om vijf dagen later te sterven in zijn geboorteland.
Zijn zoon Walter heeft geprobeerd het werk van zijn vader voort te zetten en van een wiskundige onderbouwing te voorzien. Dit bracht hem tot de postulatie van zijn zogenaamde ‘natuurtoonwet’.
******
In Nederland ijvert Stichting Natuur- en Implosietechnieken sinds 2006 voor de praktische toepassing van de inzichten van Viktor Schauberger en de verbreiding van zijn inzichten. Alleen een breedgedragen roep om vrije energie zal de nodige verandering kunnen brengen. Wie meer wil weten is welkom op de website van de stichting: www.implosie.nl Hier kunt u zich ook abonneren op onze gratis nieuwsbrief.
Voor groepen is een lezing met beeldpresentatie beschikbaar. Stuur een mailtje naar info@implosie.nl Iedereen die bij wil dragen is van harte welkom! Onlangs is een Nederlandstalig boek over Viktor Schauberger verschenen bij Frontier Publishing: ‘Eenoog in het land van de blinden, De herontdekking van aether; naar het leven van Viktor Schauberger’, door de auteur van dit artikel: Reinout Guépin.
IK vond nog 2 gratis engelse boeken over victor schauberger
hier hoe je zelf thuis je gewerveld water kan maken
Hartelijke levendige groet
isabelle lambrecht Ⓢ
healer, bewustzijnscoach, psychotherapeut, bemiddelaar
www.zichtbaar.be
voortrekker van de soevereine beweging: de goddelijke orde
www.levende-gemeenschap.site
Geef een reactie