een stukje (blz 81-91) uit het boek De spirituele wetten II van Vincent Guillem Primo, oorspronkelijk in het spaans La ley del amor. Nederlandstalig boek vind je hier

Het boek is een channeling en gaat dieper in op liefde en wat liefde niet is en het stukje dat ik hier letterlijk overneem gaat over hoe ga je om met kinderen in het licht van de wet van de liefde. 

Is er een of andere maatregel die men op sociaal niveau zou kunnen toepassen, die het de mensheid mogelijk zou maken om sneller spiritueel te groeien?

Ja. Houd van de kinderen en probeer hen geen kwaad te doen, noch fysiek, noch emotioneel. Verneder hen nooit! Ik waarschuw jullie nu al, dat kindermishandeling -vanuit het spirituele gezichtspunt- één van de ernstigste delicten is die er bestaan. Jullie moeten toestaan dat de kinderen vrij zijn, dat ze hun gevoelens uiten, dat ze spelen en dat zij spelend leren. Wanneer jullie een generatie kinderen met liefde grootbrengen, zal jullie wereld snel veranderen, omdat de liefde de wereld verandert. Jullie zullen jullie wereld niet veranderen, dat zullen zíj doen, dankzij de liefde die zij
gekend hebben. 

Heb je een advies dat ons kan helpen om er achter te komen hoe we beter met de kinderen kunnen omgaan?

Zijn jullie zelf nooit kinderen geweest? Stel je even in hun plaats. Denk eens terug aan de tijd dat jullie kinderen waren, aan het goede en aan het onaangename. Herinner je het onaangename dat ze je aandeden om dit niet te herhalen en het fijne, om daaraan een voorbeeld te nemen. En hier hebben we het niet alleen over fysieke mishandeling, maar ook over emotionele mishandeling, omdat er veel mensen in jullie wereld zijn, die kinderen emotioneel mishandelen, te beginnen bij hun eigen kinderen, hoewel heel weinig mensen dat zullen toegeven. Ze gaan zó op in hun eigen problemen, dat ze volledig de gevoeligheid missen om te zien welk kwaad ze de kinderen aandoen.

Ze denken dat het kind -omdat het kind is- de dingen niet begrijpt zoals de volwassenen en dat het daarom minder gevoelig is en daarom gaan ze bij de omgang met hen in geen enkel opzicht behoedzaam te werk en reageren ze al hun frustraties op hen af. Het tegendeel doet zich echter voor: de kinderen zijn kwetsbaarder en gevoeliger voor fysieke en emotionele schade dan de volwassenen, daarom moet men de omgang met hen – nadrukkelijk- zo respectvol en liefdevol mogelijk maken. Accepteer hen en houd van hen zoals ze zijn. Stel geen enkele voorwaarde om van hen te houden. Er zijn mensen die niet van hun kinderen houden, ze gebruiken hen alleen om zichzelf belangrijk te maken, om zich op hen te beroemen als intelligente kinderen, omdat ze een of andere eigenschap hebben die hen in de ogen van de anderen ‘bijzonder’ maakt en wanneer ze deze eigenschappen niet bezitten, kleineren ze hen en dit tast hun gevoel van eigenwaarde heel erg aan. Degene die werkelijk van zijn kinderen houdt, houdt van hen zoals ze zijn, meer of minder  intelligent, meer of minder vastberaden.

Er zijn mensen die van mening zijn dat fysieke straf noodzakelijk is voor de opvoeding van kinderen. Wat vind jij daarvan?

Die zullen er dan ook voorstanders van zijn, dat hun chef hun af en toe een oplawaai geeft wanneer hij vindt dat zij hun werk niet goed gedaan hebben.
Ik geloof waarachtig niet dat zij dat erg zouden waarderen. Ik denk dat zij -normaal gesproken- hun chef zouden aangeven wegens geweld op de werkvloer. Uiteraard vinden ze dat niet leuk, omdat niemand het prettig vindt dat hij geslagen wordt. Wanneer jullie menen dat een volwassene slaan een betreurenswaardig delict is . . . ,waarom hanteren jullie dan niet ditzelfde criterium wanneer een volwassene een kind slaat, dat bovendien zwakker is en zich niet kan verdedigen? Doe een ander niet aan, wat je niet wilt dat jóu aangedaan wordt en dat geldt des te meer voor zwakkere kinderen die zich niet kunnen verdedigen. 

Hoe triest is het wanneer je ziet dat sommige ouders hun kinderen een pak slaag geven als die andere kinderen slaan; zij straffen hen door hetzelfde te doen dat ze hun zojuist verboden hebben, dat wil zeggen hen slaan. Wat kan een kind leren wanneer
het ziet dat de volwassene hetzelfde doet dat hij bij hem afkeurde, nog daargelaten dat de sterkste degene is die zijn wet afdwingt via geweld? Laten jullie nooit op het idee komen een kind te slaan en nog minder om het excuus te gebruiken, dat het voor zijn welzijn is om hem op te voeden en discipline bij te brengen. Degene die fysieke straf gebruikt, voedt niet op, hij laat slechts zien dat hij niet in staat is om op te voeden, dat het hem ontbreekt aan gevoel, geduld, tederheid en tact voor kinderen. Wanneer men al strijdt tegen mishandeling en het geweld tegen het andere geslacht . . . , dan zou men nog meer nadruk moeten leggen op de strijd tegen de kindermishandeling.

Welnu, ik denk dat tegenwoordig in veel landen de kindermishandeling een door de wet strafbaar gesteld delict is en dat de volwassene bestraft wordt wanneer men kan bewijzen dat het kind mishandeld is. 

Ja, vooral in het Westen en dit is een uiterst-belangrijke vooruitgang. Het probleem is, dat het heel vaak moeilijk is om mishandeling aan te tonen, omdat de bewijzen van de mishandeling niet duidelijk zijn. Een volwassene die mishandeld is, is zelf in staat zich te verdedigen en aangifte te doen wanneer hij aangevallen is, maar de kinderenhebben een volwassene nodig om zich te verdedigen en wanneer de mishandeling plaats vindt in de familiekring . . . , wie zal hen danverdedigen als degenen die daar zijn om hen te beschermen, de wreedaards zijn? Bovendien is jullie samenleving nog steeds uiterst tolerant met betrekking tot de ‘geringe’, fysieke straf, daar veel mensen een oplawaai, een draai-om-de-oren, of een pak-voor-de broek aanvaardbaar vinden, hoewel ze het vast en zeker erg onprettig zouden vinden die te ondergaan.

Iedereen moet er maar eens over nadenken, hoe hij zich zou voelen wanneer hij zélf het slachtoffer zou zijn van de manier waarop hij kinderen behandelt. Dat zal hem helpen om gevoelvoller met hen om te gaan. 

Er zijn mensen die argumenteren, dat het ideaal zou zijn om de fysieke straf niet te gebruiken en die het er mee eens zijn, het gebruik ervan te beperken; maar er zijn kinderen die erg ongehoorzaam en niet voor rede vatbaar zijn en dat je in deze gevallen een “harde hand” moet hebben, of overtuigender maatregelen moet toepassen. Wat vind jij daarvan?

Wie van mening is dat het opvoeden van zijn kinderen, of van kinderen in het algemeen, bestaat uit het hun angst inboezemen en
hen aan zijn wil onderwerpen, en die verbaal of fysiek geweld gebruikt met het doel hen bang te maken opdat ze uiteindelijk
gehoorzamen, verraadt zijn eigen onvermogen en spirituele onvolwassenheid. Wanneer er sprake is van liefde, invoelings-vermogen en begrip . . . , dan vindt men altijd wel een of andere manier van aanpak, maar als die er niet is, is elke
verontschuldiging geschikt om de verkeerde, innerlijke houding weg te werken.

Maar is het niet zo, dat veel van de volwassenen die kinderen mishandelen, zelf in hun kinderjaren mishandeld zijn? Ik bedoel,
dat ze geen goed voorbeeld gehad hebben. In deze gevallen zouden ze zich moeten herinneren, hoe ze zich voelden toen ze mishandeld werden en hoe pijnlijk het was om vernederd en gevoelloos behandeld te worden, opdat ze proberen te voorkómen, dat die pijnlijke, vernederende ervaringen die zijzelf zo onaangenaam vonden, zich bij hun kinderen -en bij elk ander kind- herhalen. Er zijn veel mensen die mishandeld zijn. Er zijn veel mensen die in hun kinderjaren in mindere of meerdere mate fysiek
of psychisch mishandeld zijn, omdat in jullie wereld het egoïsme in al zijn aspecten nog steeds de overhand heeft. Degenen die heel bewust deze ervaring hebben meegemaakt en zich de pijn en het lijden dat daarmee gepaard ging nog goed herinneren, zullen proberen te voorkómen dat hun kinderen -en in het algemeen alle kinderen- moeten lijden zoals zij geleden hebben.

Welke alternatieven zijn er om op te voeden, zonder dat men zijn toevlucht neemt tot “de harde hand”?

Het kind leert -via het spel- op een natuurlijke manier en zonder dat het daartoe verplicht wordt. Men kan het dus spelenderwijs
waarden en allerlei soorten kennis bijbrengen. Wanneer kinderen iets verkeerds gedaan hebben, bestaat de eerste stap erin met hen daarover te praten, opdat zij zich bewust worden van hun verkeerde daad. Er bestaat een heel simpele vraag die hen kan
helpen om even na te denken: “Hoe zou jij je voelen wanneer iemand jou hetzelfde gedaan zou hebben dat jíj gedaan hebt”?
Bijvoorbeeld: wanneer ze een ander kind geslagen hebben, is een goede manier om hen aan te zetten even na te denken, de vraag: “Vind jíj het prettig wanneer zij je slaan”?

Men moet de dialoog en het overdenken aanmoedigen in de oplossing van de conflicten, het kind helpen bewust te worden, zodat het begrijpt waar het probleem van zijn gedrag ligt en het een mogelijkheid bieden de aangerichte schade te herstellen. In feite bestaan er opvoedkundige stromingen in jullie wereld die actief zijn volgens deze filosofie. Maar voor de toepassing ervan is het noodzakelijk, dat het kind meer aandacht krijgt dan het in het algemeen ontvangt.

Er zijn mensen die van mening zijn, dat de huidige opvoeding achteruit gegaan is vergeleken met die van vroeger. Dat de kinderen momenteel weinig leren, omdat de moderneopvoedingsmethoden veel te ‘week’ zijn en dat die alleen maar bereiken dat de kinderen hun leraren voor de gek houden en slecht opletten in de klas. Wat vind jij daarvan?

Zij hebben het volkomen bij het verkeerde eind. Het is waar dat sommige mensen -vooral diegenen die een onbuigzaam karakter
hebben- nostalgische gevoelens koesteren voor de opvoeding van vroeger. Dat zijn degenen die het gewoonlijk eens zijn met het
gezegde: “Wat met de harde hand geleerd wordt, beklijft”.
Vroeger werden de religieuze scholen door de ouders erg gewaardeerd, omdat die de reputatie hadden, dat er opgevoed werd “met discipline”, zoals God voorschrijft. In werkelijkheid bestond dat wat zij “opvoeden met discipline” noemden, uit het
door middel van angst afdwingen van de gehoorzaamheid van de leerlingen, dreigementen en fysieke straf, die het leven vergalden van deze leerlingen, die eigenlijk geen kinderen, maar kleine, angstige rekruten waren, bij wie elke zweem van spontaniteit, gevoeligheid en vreugde -kinderen zo eigen- uit hun gezicht verdwenen was. En bovendien deed men dit alles met
gebruikmaking van de naam van God!
Maar met deze opvoeding slaagde men er niet in dat de kinderen – hoewel die mogelijkerwijze onderdaniger en gehoorzamer waren- intelligenter, gelukkiger, vrijer werden. Deze kinderen die opgegroeid zijn met de angst in hun lichaam, hebben later -als ze volwassen zijn- veel gebreken. Als ze het trauma van hun kinderjaren niet te boven zijn gekomen, hebben ze er gewoonlijk
moeite mee, hun gevoelens uit te drukken; bovendien hebben ze een weinig-ontwikkeld gevoel van eigenwaarde en zijn ze vatbaar voor emotionele problemen, hoewel ze zich nog steeds -uit het hoofd- de lijst van de koningen van de Goten herinneren, daar zij immers een deel van hun leven met zo’n regime doorgebracht hebben.

Het valt te betwijfelen of de leerlingen uit het verleden intelligenter en beter-opgeleid waren dan de huidige, daar men vroeger veelmeer de nadruk legde op het memoriseren van leerstof en weinig op het logisch redeneren. De geschiktheid van de educatieve
leerstof was ook aanvechtbaar, er was minder geld beschikbaar voor de opvoeding en scholing en het aantal verplichte schooljaren
was ook minder. De huidige opvoeding/scholing claimt dat de kinderen beter kunnen nadenken en redeneren, dat ze minder uit
het hoofd leren en meer beredeneren. Aan de andere kant zijn het niet de landen met de hoogste cijfers op de gebieden van
academisch rendement en de minste schooluitval, die gekozen hebben voor opvoedings- en scholingsmodellen, gebaseerd op de
discipline, maar zijn het -integendeel- de landen die progressieve opvoedingsmodellen toepassen. Het verschil bestaat daarin, dat ze meer menskracht en materiële middelen in de opvoeding/scholing investeren. Finland -het land met het beste opvoedings-
/scholingsmodel van de wereld- is een duidelijk voorbeeld van wat ik jullie vertel.

En waarom zijn er ouders die zeggen dat ze de voorkeur geven aan een opvoeding met meer discipline, wanneer het niet zeker is dat die doelmatiger is? 

Luister eens naar wat er aan de hand is: het zijn heel vaak niet de kinderen zelf, maar hun ouders die het probleem hebben, omdat veel ouders noch de gevoelens, noch de affectieve behoeften van hun kinderen kennen. Ze lijden aan gevoels onwetendheid. Ze zijn van mening dat ze als ouders alles gedaan hebben wanneer ze hun kinderen te eten geven, hen naar de dokter brengen wanneer ze ziek zijn, hun voorzien van alles wat ze op materieel niveau nodig hebben en erin slagen dat ze studeren op een goede school, opdat ze een goede opleiding krijgen. Toch schort het hun aan iets fundamenteels: acht slaan op de emotionele verantwoordelijkheid van hun kinderen. Het is triest te zien hoe veel ouders last hebben van hun eigen kinderen en daarom geen tijd besteden aan het tonen van begrip voor hen. Veeleer behandelen ze hen -wanneer ze met hen samenzijn- neerbuigend, zijn ze geïrriteerd door alles wat ze doen en besteden verder geen aandacht aan hen. Bovendien bestaat er een veel-verspreide trend onder sommige ouders om de waardering van hun kinderen te laten afhangen van hun academische prestaties. Sommige ouders zijn alleen bezorgd over hun kinderen, wanneer ze slechte cijfers halen, of wanneer ze ziek zijn. Dit maakt dat de kinderen voelen dat er weinig van hen gehouden wordt en gaan ze proberen de aandacht van hun ouders te trekken. Als tactiek kunnen ze gebruik maken van lagere schoolprestaties, omdat ze weten dat ze op die manier de aandacht van hun ouders krijgen. Of het komt eenvoudig voor, dat de kinderen zich emotioneel zó slecht voelen, dat ze de belangstelling voor alles verliezen, de studie daarbij inbegrepen.
Vanwege de onwetendheid en het gebrek aan aandacht voor hun kinderen menen de ouders, dat het probleem van hun kinderen het gevolg is van het feit dat ze lui zijn wanneer het studeren betreft en dat ze een school nodig hebben waar meer discipline heerst, met meer autoritaire leraren, die hen ertoe verplichten meer te studeren. En het probleem ligt niet in de school, maar in het gebrek aan aandacht van de kant van de ouders.

Maar is er iets mis met het verlangen dat de kinderen studeren om later -wanneer ze volwassen zijn- iets in handen te hebben waarmee ze hun brood kunnen verdienen? 

Er is niets mis met het verlangen dat de kinderen studeren, maar men mag dit niet gebruiken als argument om meer of minder van hen te houden. Wanneer men hen alleen maar waardeert wanneer ze intelligent en goede studenten zijn, kunnen de kinderen problemen hebben met hun gevoel van eigenwaarde en zich bovendien overmatig onder druk gezet voelen met hun studie. Men moet onvoorwaardelijk van zijn kinderen houden zoals ze zijn en hun alle aandacht schenken opdat ze gelukkig kunnen zijn.
Soms komt het ook voor, dat de volwassene verlangt dat het kind zich aanpast aan onzinnige regels, die zijn vrijheid en spontaniteit geweldig inperken; het kind komt dan tegen deze normen -die het onrechtvaardig vindt- in opstand. Het is absurd van een kind te verlangen dat het niet speelt, of dat het permanent stil zit.
Aangezien deze eisen onrechtvaardig zijn, is het onmogelijk ze -met redenen omkleed- te verdedigen; daarom nemen sommige ouders hun toevlucht tot het verplichten en afdwingen ervan.

Moeten we dan maar toestaan dat de kinderen doen wat ze willen, ook al is dat schadelijk voor henzelf en voor de anderen?

Niet alles. Gebruik je gezonde verstand!. Alles op zijn tijd. De vrijheid en verantwoordelijkheid van het kind moeten toenemen naarmate het geleidelijk ouder wordt en over meer bekwaamheden beschikt. Wanneer het kind nog klein is, is het zich niet bewust van de vele gevaren en kan men het niet alleen en zonder toezicht op straat laten,daar het onbezonnen dingen kan doen, zoals de straat oversteken. Je moet het in toenemende mate leren wat voor hem en de anderen gevaarlijk is. Je moet het leren andere kinderen te respecteren, niet te slaan, niet uit te schelden, de verantwoordelijkheden die bij zijn leeftijd horen op zich te nemen,
zoals huiswerk maken, speelgoed opruimen wanneer het met spelen ophoudt, etc., etc. Niet meer en niet minder dan een kind –
gezien zijn leeftijd- op zich kan nemen. Je moet altijd proberen hen met respect, met begrip, met liefde en geduld te behandelen en hun vrijheid en gevoeligheid te respecteren.

Maar waar ligt de grens? Bijvoorbeeld, wanneer het kind niet naar school wil, of zijn huiswerk niet wil maken . . . , moet je het dan daartoe verplichten, of dat maar zo laten? 

Gebruik je gezond verstand! In plaats van proberen hen met geweld te dwingen dat zij de dingen die zij moeten doen ook echt
uitvoeren, moeten jullie met hen praten, hen overtuigen van het belang van leren, hen stimuleren, samen met hen het huiswerk
maken, dit opgewekt en vriendelijk doen en je zult zien dat het kind veel beter reageert dan wanneer het met geweld gedwongen
wordt.

En wat moeten we doen opdat het kind ook de noodzakelijke, maar tegelijkertijd vervelende, of saaie dingen leert?

Maak het gezellig en doe het samen met hem, zodat het blij is met de aandacht en zich geholpen voelt met wat hij aan het doen is; dat stimuleert het om door te gaan. We hebben al gezegd dat de kinderen zich vermaken met spelletjes en daarmee kan men hun veel dingen leren zonder dat ze die saai vinden en op die manier zal het kind er zelf naar verlangen te leren, omdat leren zo leuk kan zijn.

Hoe moet de opvoeding thuis, in het gezin zijn?

Besteed tijd aan het samenzijn met je kinderen, aan spelletjes met hen, aan praten met hen over hun dingen, over hun problemen enzorgen. Wees altijd open bij het beantwoorden van hun vragen.
Denk eraan dat zij de wereld aan het ontdekken zijn en dat zij alles moeten vragen om te leren, ook al lijkt iets voor jullie zonneklaar . . ., voor hen is dat niet zo en wanneer zij merken dat jullie hen uitlachen, zullen zij zich terugtrekken. Jullie moeten veel geduld met hen hebben. Sta hen altijd toe -wanneer het kan- dat ze spelen, omdat voor hen spelen, léven is en door het spelen te verbieden, richten jullie veel schade aan. Laat voortdurend en nadrukkelijk zien hoe jullie je voelen, met woorden, met zoenen, met omhelzingen en liefkozingen. Geef hun de kans hun persoonlijkheid te ontwikkelen in vrijheid, dwing hen niet in een richting die jullie wel zou aanstaan. Houd van hen zoals ze zijn en help hen -beetje bij beetje- de scherpe kantjes van hun egoïsme af te halen en onbelemmerd hun ‘warmte’ en gevoeligheid te ontwikkelen. Laat jullie problemen en zorgen-van- volwassenen, die niets met hen te maken hebben, hun leven niet verstoren.

Maar komt het soms niet voor, dat het kind -wanneer men het te zachtaardig behandelt- veeleisend en grillig wordt en met huilbuien en woedeaanvallen probeert zijn zin te krijgen? Wat kan men in dit geval doen?

Het is waar dat er ouders zijn die toestaan dat de kinderen zelfs dingen doen die gevaarlijk voor hen zijn en die voldoen aan al hun grillen, uit onachtzaamheid, uit karakterzwakte, of omdat ze de klachten van het kind niet langer willen aanhoren; dit heeft tot gevolg dat het kind veeleisend en lastig wordt en dat het zijn slimheid gebruikt om de wil van zijn ouders te breken en hen van
gedachte te doen veranderen. In deze gevallen moet men vastberaden optreden, niet zwichten voor de chantage die het
kind probeert uit te oefenen, maar men moet nooit reageren met geweld en agressiviteit. Wanneer het kind zich als een dwingeland gaat gedragen, moet men er nog minder aandacht aan schenken. Wanneer het kind merkt dat men hem negeert wanneer hij zich zo gedraagt en er niets mee bereikt, zal het langzamerhand kalmeren. Help het kind zich bewust te worden van zijn eigen egoïstisch gedrag door er met hem over te praten en hem erover te laten nadenken.

Heb je nog een advies voor toekomstige ouders?

Ja, dat ze hun kinderen met liefde verwachten, opdat die terwereld komen met de zekerheid dat er van hen gehouden en voor
hen gezorgd gaat worden in alle aspecten van het leven, vooral in het emotionele aspect. Ik geef jullie de verzekering, dat als de
kinderen die ter wereld komen, met liefde verwacht werden, hetlijden van de wereld enorm zou afnemen.

Ik denk dat tegenwoordig de zaken verbeterd zijn ten opzichte van die in vroeger tijden. Ik verwijs hierbij naar het feit dat de huidigeouders zich meer bewust zijn van wat hun kinderen nodig hebben. Vergis ik me?

Het is waar dat er een zekere vooruitgang geboekt is. Vroeger kwamen de meeste kinderen ter wereld door onwetendheid van
de ouders. Dat waren kinderen die ter wereld kwamen zonder dat de ouders daar uitdrukkelijk naar verlangden. Zij kwamen ’toevallig’, omdat de partners seks bedreven zonder gebruik van anticonceptiemiddelen, daar er geen middelen beschikbaar waren
en zij evenmin de opvoeding genoten hadden van de hedendaagse paren. Daarom kregen zij zoveel kinderen als biologisch-gezien mogelijk was en dat had tot gevolg dat de kinderen vaak ter wereld kwamen in heel moeilijke materiële omstandigheden. De meeste ouders maakten zich alleen maar zorgen over de overlevingskansen van hun kinderen, terwijl er nauwelijks of helemaal geen aandacht was voor de emotionele zorg. Dat waren nou niet de beste omstandigheden om ter wereld te komen, maar aangezien het voor de geesten noodzakelijk is om in de materiële wereld te incarneren om te leren en te evolueren, maakten ze van elke gelegenheid gebruik die zich voordeed. De gevoeligheid van deze geesten -van zowel ouders als kinderen- wasminder ontwikkeld als tegenwoordig en hoewel de kinderen weinig emotionele aandacht kregen en liefde ondervonden, werd hun
lijden toch ook verzacht door hun geringe gevoeligheid.
Tegenwoordig zijn de dingen in veel landen -vooral in het Westenveranderd. Het percentage kinderen dat ‘per ongeluk’ -niet door de ouders gewild- ter wereld komt, is afgenomen. Veel kinderen worden bewust door de ouders gewild. Door de grotere economische welvaart in het Westen en het feit dat het geen grotegezinnen betreft, zijn de overlevingskansen en de materiële
aandacht van de ouders gegarandeerd. Deze kinderen hoeven geen honger te lijden, geen dorst te hebben, geen ziektes te krijgen
als gevolg van ondervoeding en gebrek aan hygiëne. Maar zij blijven een tekort hebben aan iets fundamenteels: kinderen krijgen
uit liefde en door liefde. Nog steeds komen de kinderen ter wereld vanwege andere motieven dan liefde.

Welke zijn die andere motieven dan liefde, die de ouders ertoe bewegen kinderen te krijgen?

Meestal wil men kinderen uit een soort verplichting, om de familielijn door te zetten, of omdat het een voordeel is kinderen te hebbendie later -wanneer de ouders oud zijn- voor hen kunnen zorgen. Er zijn paren die op een bepaalde leeftijd nog steeds geen kinderen willen, omdat het krijgen van kinderen betekent, dat ze in hun leven een aantal veranderingen zullen moeten invoeren, waartoe ze niet erg geneigd zijn. Maar toch hebben ze kinderen, omdat biologisch de mogelijkheden om zwanger te raken met het ouder-worden afnemen. Zoals men -platvloers- zegt: “Ze zijn te oud om raak te schieten”. Soms komt een zwangerschap tot stand als middel om de partner ‘aan de haak te slaan’ en hem ertoe te verplichten de partnerverbintenis voort te zetten, wanneer men bang is voor verbreking van de relatie, of als een wanhoopspoging de relatie te redden die niet functioneert.

Wat zijn de gevolgen voor deze kinderen die verwekt worden zonder liefde?

Veel van deze kinderen die zonder liefde verwekt worden en ter wereld komen, zullen lijden door het ontbreken van de liefde van
hun ouders in de vorm van mishandeling,onbegrip,veronachtzaming, onverschilligheid; daardoor zullen zij erg te lijden hebben, omdat de kinderen die nu ter wereld komen, meer ontwikkelde en gevoeligere geesten zijn dan in vroeger tijden, alsresultaat van wat ze geleerd hebben in een groot aantal incarnaties. Daardoor lijden ze meer door het ontbreken van de emotionele aandacht, door de psychologische mishandeling, dan vroeger. En dit is de oorzaak van het grootste deel van het lijden van de in het Westen geboren kinderen, waar de ouders niet van houden, hoewel de ouders hun best doen te geloven dat het probleem altijd bij het kind ligt, omdat het een slecht gedrag vertoont. Veel van deze lijdende kinderen gaan vanwege dit lijden uiteindelijk emotionele trauma’s ontwikkelen, of fysieke ziektes door gebrek aan liefde, zonder dat de meeste ouders zich dat bewust zijn. Daarom is het nodig dat de ouders zich beter bewust worden van en meer gevoel krijgen voor het emotionele welzijn van de kinderen en op die manier veel van het lijden voorkómen dat hen nu teistert.