Contracteren met verschillende nationaliteit: welk recht ligt vast in Rome I

https://uitspraken.rechtspraak.nl/details?id=ECLI:NL:RBAMS:2022:793

De vraag of de vaststellingsovereenkomst tot stand is gekomen, moet in beginsel worden beantwoord op grond van Nederlands recht. Dit volgt uit artikel 10 lid 1 Rome I, dat bepaalt dat het bestaan en de geldigheid van een overeenkomst worden beheerst door het recht dat op grond van de verordening toepasselijk zou zijn, als de overeenkomst geldig zou zijn. In artikel 8.1 van de vaststellingsovereenkomst is een rechtskeuze voor Nederlands recht gemaakt. Artikel 1 lid 2 onder g Rome I bepaalt echter dat Rome I niet geldt voor de vraag of een vertegenwoordiger zijn principaal jegens een derde kan binden. Voor het geschilpunt of [naam 1]heeft gebonden, moet het toepasselijk recht worden bepaald aan de hand van het Haags Vertegenwoordigingsverdrag. Artikel 11 van dat verdrag luidt, voor zover hier van belang als volgt: In de verhouding tussen de vertegenwoordigde en de derde worden het bestaan en de omvang van de bevoegdheden van de vertegenwoordiger, alsmede de gevolgen van het werkelijk of beweerdelijk uitoefenen van zijn bevoegdheden, beheerst door het interne recht van de staat waarin de vertegenwoordiger zijn kantoor had op het tijdstip dat hij handelde. Evenwel is het interne recht van de staat toepasselijk waar de vertegenwoordiger heeft gehandeld, indien de derde zijn kantoor of zijn gewone verblijfplaats in die staat heeft.

Het beweerdelijk handelen van [naam 1] vond plaats in Nederland. R had haar kantoor in Nederland toen zij met [naam 1] onderhandelde over de vaststellingsovereenkomst en hij, volgens R, zijn handtekening op de vaststellingsovereenkomst heeft gezet. Dat maakt dat in dit geval eveneens Nederlands recht van toepassing is op de vraag of [naam 1] heeft gebonden.