De natuurwet of natural law is datgene wat God, de heerser van het universum, aan alle mensen heeft voorgeschreven, niet door enige formele afkondiging, maar door het dictaat van het juiste verstand alleen. Zij wordt vastgesteld door een juiste overweging van de aangenaamheid of onaangenaamheid van menselijke handelingen voor de natuur van de mens; en zij omvat alle plichten die wij verschuldigd zijn, hetzij aan het Opperwezen, hetzij aan onszelf, hetzij aan onze naasten; zoals eerbied voor God, zelfverdediging, matiging, eer aan onze ouders, welwillendheid jegens allen, een strikte nakoming van onze verbintenissen, dankbaarheid, en dergelijke.
Onder natuurwet wordt ook verstaan het stelsel of de verzameling van deze wetten die in een methodische volgorde zijn gerangschikt.
De natuurwet is in verplichting superieur aan elke andere. Zij is bindend in alle landen en in alle tijden. Geen enkele menselijke wet is geldig indien zij daartegenover staat, en de wetten die bindend zijn, ontlenen hun gezag rechtstreeks of onrechtstreeks daaraan.
Het volkenrecht is een stelsel van regels, door het menselijk verstand af te leiden uit de onveranderlijke beginselen van natuurlijke rechtvaardigheid, en door universele instemming ingesteld onder de beschaafde naties van de aarde, teneinde alle geschillen te beslechten, en de inachtneming van goede trouw en rechtvaardigheid te verzekeren in het verkeer dat dikwijls tussen hen moet plaatsvinden; of het hangt af van onderlinge verdragen, verdragen, bonden en overeenkomsten tussen afzonderlijke, vrije en onafhankelijke gemeenschappen. Het volkenrecht, jus gentium, wordt de laatste jaren ook wel internationaal recht genoemd.
VAN HET VOLKENRECHT. 5 Nr. 10. Voorlopig boek, deel 1, tit. 2, hfdst. 2. Nr. 10.
Volken worden ten opzichte van elkaar beschouwd als individuen, en het recht der naties moet de verschillen regelen die tussen hen kunnen bestaan in hun nationale hoedanigheid. Omdat zij zich in een natuurstaat bevinden, moeten zij worden beschouwd als vrije en onafhankelijke personen die in die staat leven; en daarom moeten de regels van het natuurrecht op hen worden toegepast.
Het volkenrecht wordt in het algemeen verdeeld in twee takken :
- Het natuurrecht der volkeren, bestaande uit de regels van rechtvaardigheid die van toepassing zijn op het gedrag van staten.
- Het positieve volkenrecht, dat bestaat uit, ten eerste, het vrijwillige volkenrecht, afgeleid van de veronderstelde toestemming van volken, voortvloeiend uit hun algemeen gebruik; ten tweede, het conventionele volkenrecht, afgeleid van de uitdrukkelijke toestemming van volken, als individuen, zoals blijkt uit verdragen en andere internationale contracten of verdragen; ten derde, het gewoonterecht van volken, dat een stilzwijgende toestemming is voor bepaalde regels die door hen in acht zijn genomen.
die door hen in acht zijn genomen.
Het volkenrecht is door schrijvers verdeeld in noodzakelijk of vrijwillig, of in absoluut en willekeurig; door anderen in primair en secundair, welk laatste weer is onderverdeeld in gewoonterecht en conventioneel. Een andere verdeling is gemaakt in natuurlijk en positief.
De verschillende bronnen en bewijzen van het volkenrecht zijn de volgende :
1 . De gedragsregels die met het verstand kunnen worden afgeleid uit de aard van de maatschappij die bestaat tussen onafhankelijke staten, en die in acht moeten worden genomen tussen naties.
2. De uitspraken van internationale rechtbanken, zoals prijshoven en arbitragecommissies.
3. Tekstschrijvers van gezag.
4. Verordeningen of wetten van bepaalde staten, die gedragsregels voorschrijven voor hun schepen en prijsrechtbanken.