Tja, wat “beeldig” gebracht  :D, komt uit één van mijn lievelingsboeken: “De ingewijde: schets van een grootmoedige ziel” van cyril scott. Mensen slikken zo snel dingen voor zoete koek en nemen het klakkeloos aan voor waarheid.

Een juiste zienswijze, is inderdaad een voorbehoedsmiddel tegen verdriet en het doel van elk bewust denken, is het verwerven van die juiste zienswijze. Dat klopt want zolang je vastloop in je persoonlijke drama’s en schuld bij de ander of iets buiten jou legt sta je in het leven vanuit weerstand ipv uit acceptatie. Je probeert te weerstaan aan de stem van je hogere zelf, je loopt vast in zelfafwijzing en daarmee in kleinzieligheid, kinderachtigheid.
Geestelijke pijn is altijd het gevolg van kleinzieligheid, van kinderlijk gedrag. Een volwassen ziel wordt nooit geraakt door persoonlijke trauma die enkel als speelgoed: brood en spelen dient voor je kleine ik. Een volwassene ziel voelt vb  geen verdriet over een partner die verliefd is op iemand anders, maar accepteert en laat de ander de ruimte. Een volwassene klampt zich niet aan iemand vast, noch eist iets van een ander. Als je iets verwacht van een ander zal je enkel onmacht ervaren ipv verbondenheid.

Vraag is wat is een volwassene

Een volwassene is iemand die zijn geest vereenzelvigd met het onvoorwaardelijk geluk dat zich bevindt IN ons innerlijk, en is onafhankelijk van zaken buiten zichzelf. Het is het geboorterecht van elke menselijke ziel om gelukkig te zijn.

Als alle mentale pijn het gevolg is van kinderlijk gedrag,  is gelukkig zijn dan ook geen vorm van kinderlijkheid? Nee want gelukkig zijn, is het je vervuld voelen van liefde en de bron van liefde leeft IN JOU. Die goddelijke liefde is gevend, nooit veroordelend of eisend terwijl de roze bril, die de mens liefde noemt een eisende vorm is. 

Pijn is een illusie, het is iets dat bij het aardse leven behoort. Kinderen houden nu éénmaal van illusies  en het liefste wat een kind doe is fantaseren dat ie koning, of princes of ridder …….. is, is reiken naar een idee, een soort van ideaal. Echter voldoening en acceptatie is een kenmerk van volwassenheid. Illusie heeft te maken met de onsteltenis (de emotie of je kijk)  over het gehoorde of geziene. Net zoals jaloezie ook een vorm van kinderlijkheid is. Veel vrouwen vinden dat een man een beetje jaloers moet zijn als hij van hun houdt, dat zien ze als bewijs van zijn liefde, een compliment voor hun. Maar is dat wel zo eerlijk naar je partner? Een integere, volwassen vrouw zou nooit willen dat haar partner, beroerd wordt door een smartelijke en meelijwekkende emotie, dit enkel en alleen ter glorie van haar ijdelheid of kleinzielig persoontje. Kinderlijkheid is altijd een vorm van afhankelijkheid, van nodig hebben. 

Wat is liefde

Een echt compliment en teken van liefde en waardering is al een man een vrouw zozeer bemindt dat hij haar geluk atlijd voor het zijne plaatst. Het gevoel van bezit is ook een kinderlijke emotie. Elke ziel is eigendom van zichzelf, je kan een ander niet bezitten laat staan dat je dat zou willen. 

Als kind leer je een bepaald geloof aan, maar als je ouder wordt is het de bedoeling dat je zelf je bewuste analyses maakt en je geloof in vraag stelt tot je voelt dat het klopt met wat je geweten je vertelt. Sterven met je kinderlijk geloof is tragisch, omdat je dan niet bij machte bent om de schoonheid en rijkdom van het leven te ontdekken. 

De valkuil van (vals) geloof

geloven is iets voor waar en echt aannemen, zonder het te toetsen aan de realiteit en je geweten.  De geloofsvormen zijn krukken die iemand gebruikt op weg naar de waarheid. En wie éénmaal de waarheid ontdekt, heeft geen krukken meer nodig. Religie, geschiedenis, oordelen zijn krukken waarmee jij door het leven sukkelt, totdat jij op eigen benen wil staan en niks zomaar voor echt aanneemt, maar het aftoetst aan je geweten: je innerlijk weten. Maar hiervoor heb je inderdaad wel een zekere graad van bewustzijn nodig. Het willen bewust zijn van het zelf, die almacht in jou en daarmee het willen verantwoordelijkheid nemen voor alles wat zich manifesteert in je leven. Geloven is een mogelijkheid maar geen noodzaak om te weten, enkel hij die praktiseert, zijn kennis toepast, weet.

Ik ben dankbaar voor alle ervaringen en uitdagingen die ik al op pad mocht ontmoeten, omdat ik zo de kans krijg om tot wasdom te komen en elk jaar merk ik dat mijn geloof zwakker wordt en het weten sterker wordt. En met het weten wordt mijn rugzak lichter. 

Loop jij vast in een bepaalde situatie, neem dan eens een blad papier en  schrijf op wat je geloofd over die zaak. En herlees het achteraf eens en voel in, klopt het of onderdruk jij de stem van je geweten en wil je gelijk halen. Ja confronterend om te doen, maar wel bevrijdend. Je ge-weten is je innerlijk compas en zolang je diep in zelfafwijzing leeft, ben je er een meester in om dat innerlijk weten het zwijgen op te leggen. 

Waar zoek jij nog vervulling buiten jou, welke leegte leeft nog in jou.

isabelle lambrecht

boek